De Engadin ski marathon is een begrip op de jaarlijkse langlauf kalender. In 1969 was de eerste editie en in 1976 was de eerste keer dat er meer dan 10.000 deelnemers waren. Nu zijn dat er rond de 14.000 uit 60 landen. De marathon is altijd de 2e zondag van maart en begint altijd in Maloja en eindigt in S-Chanf.
Door: Frank Jansdam
Voor mij was dit de 15e keer en eigenlijk is het altijd mooi weer. Er hangt vrijwel altijd een hogedrukgebied boven het Engadin dal. Zondag 10 maart 2024 was dat anders. Het begon al met de startlocatie. Voor het eerst in de 54 keer dat het is georganiseerd is de start verplaatst. Ga je normaal vanuit Maloja eerst over 2 meren en kom je rond 15 km bij Sankt Moritz, nu lag de start na de meren bij Silvaplan en werd de halve marathon ingekort naar 16km en de hele naar 40 ( uiteindelijk maar 38).
Oud SLT lid Hans Gallmann die deze tocht al bijna 25 keer heeft gedaan heeft mij een keer overgehaald om mee te gaan en zo heb ik Gijs Visser overgehaald. Voor Gijs was het de 13e keer. Het is inmiddels traditie. Dit is ons jaarlijkse uitje naar het prachtige Engadin Dal. Dit jaar ging Harry Teulinck ook mee. Maar dat was niet voor het eerst. Harry had in de jaren 80 van de vorige eeuw ook al 2 keer de Engadiner gedaan.
Gisteren en vanmorgen hadden we allemaal nog praatje over onze tijden en dat Harry zeker zou worden ge-eerd als 70 plusser op klassieke ski’s. Die zie je bij de Engadiner ieder jaar minder. De Engandiner is vooraf een free style wedstrijd.
Natuurlijk hadden we alle weer sites bekeken en hadden nog de illusie dat de wind niet al te hard zou zijn en van opzij. Dat was helaas niet zo. Vrijwel het hele stuk was wind tegen en die leek ook steeds harder te worden. En het sneeuwde zo hard dat je vaak geen idee had of je wel het juiste spoor volgde. Zeker bij de lange vlakke stukken met harde wind onstonden er mooie treintjes waar ik lekker achter bleef hangen. M’n techniek leek nergens op, maar ik had vanwege het slechte zicht ook geen referentie. Ik wilde gewoon finishen en dat was al moeilijk genoeg. M’n lichaam werd steeds kouder, ik had geen gevoel in m’n vingers en was blij dat ik het bordje 4 km zag ook al wist ik dat het nog even buffelen zou zijn. Bij de Engadiner zit het venijn in de staart met een paar pittige klimmetjes voor je afdaalt naar de finish.
Na een start met wat stress omdat ik mijn bindingen niet aankreeg en 40 minuten later van start ben gegaan heb ik het uiteindelijk toch weer volbracht. En dat konden heel veel langlaufers vandaag niet zeggen die onderkoeld uit de race zijn gehaald. Op naar een zonnige editie in 2025.